Esther, zij die zich verborgen
hield.
Redding uit een zekere ondergang
Het verband tussen Agag en Gog
Andere leerpunten:
Inleiding
In
het Bijbelboek Esther hebben wij het verhaal van Xerxes I – in het verslag
Ahasveros, de koning van Perzië — die zijn ongehoorzame vrouw Vasjthi verstiet
en voor wie de joodse Esther, een nicht van Mordekai, naderhand in de plaats
kwam.
Kort
daarop beraamt Haman zoon van Hammedatha de Agagiet op grond van de
eeuwenoude vijandschap welke tussen het volk Amalek en Gods volk Israël
bestond, de dood van Mordekai en van trouwens alle Joden.
Doordat
God achter de schermen van onzichtbaarheid echter de gebeurtenissen leidt,
worden Hamans plannen niet alleen verijdeld maar wordt hij ook nog eens
opgehangen aan de paal die hij voor de executie van Mordekai had bestemd. De
Joden als volk worden van een zekere ondergang gered, terwijl Mordekai, eens
een eenvoudige dienaar van de koning, verhoogd wordt tot een positie van tweede
in rang onder Xerxes.
Dit
is, kort samengevat, de strekking van het boek Esther; geen legende zoals
sommigen menen, maar veeleer een betekenisvol verslag van gebeurtenissen die
nog altijd vooruitwijzen naar een veel grotere vervulling in tegenbeeld aan het
einde der tijden, met name tijdens de laatste (70e)
Jaarweek voor Israël (Dn
9:24-27).
Dat
het verslag authentiek is en op feiten berust, wordt op vele manieren
bevestigd.
De
Joden die het boek eenvoudig de Meghil·lah [rol of boekwerk]
noemden, hebben de inhoud altijd als oorspronkelijk aanvaard. Hoe zouden zij er
anders tot op heden mee doorgegaan zijn jaarlijks het poerimfeest te vieren!
Bovendien
treffen wij in het verslag een beschrijving aan van Perzische zeden en
gewoonten die levensecht zijn, geheel in harmonie met bekende historische
feiten en archeologische ontdekkingen, zoals de precieze weergave van de wijze
waarop de Perzen een man eer bewezen (Es 6:8). Ook de beschrijving van het
paleis van de koning blijkt tot in bijzonderheden nauwkeurig te zijn (Es
5:1-2).
Ook
de manier waarop Mordekai blijk gaf kennis te hebben van de geschiedenis van
zijn volk komt als volkomen waarheidsgetrouw over. Jahweh had immers verordend
dat de Amalekieten als volk tenslotte uitgeroeid
moesten worden. Waarom?
Omdat
dat volk een grote vijandigheid ten toon spreidde jegens
Israël ten tijde van hun Exodus.
Zie Ex 17:8, 14-16; Dt 25:17-19 en 1Sm 15:1-3, 32-33.
En
Haman was kennelijk van oorsprong een Amalekiet.
Wanneer
hij in Es 3:1 ten tonele wordt gevoerd, wordt ook
meteen zijn identiteit onthuld: Haman zoon van Hammedatha de Agagiet.
Zie ook Es 9:24, maar daar wordt nog een andere, niet bepaald vleiende,
kwalificatie toegevoegd: Hater [of: vijand/tegenstander] van alle
Joden.
Via zijn voorvader Agag kon Haman zijn afstamming kennelijk terugvoeren op de
Amalekieten.
Dat was voor de jood Mordekai dan ook aanleiding om Haman de eer te weigeren
welke deze van hem eiste: buigen voor een man die tot het volk behoorde dat God
voor de vernietiging had bestemd (Es 3:5-6).
Esther betekent Ik verberg mij, of: Ik
heb mij verborgen.
Esther zelf houdt (aanvankelijk) immers in het verhaal haar identiteit
verborgen, maar de betekenis van haar naam blijkt tevens thematisch te zijn
voor het hele verhaal, in de eerste plaats voor God zelf. Want één van de
argumenten die critici tegen de inspiratie van het boek aanvoeren is het feit
dat Gods naam erin zou ontbreken.
Welnu, hoewel het waar is dat Gods naam Jahweh [JHWH] niet
rechtstreeks in het verslag verschijnt, blijkt de naam in de Hebreeuwse tekst
niettemin op een verborgen wijze, in
de vorm van een acrostichon voor te komen.
Om te illustreren wat onder een acrostichon kan worden verstaan
verwijzen wij naar het Nederlandse volkslied: Het Wilhelmus. De beginletters van elk der coupletten vormen samen de naam Willem van Nassov.
In Esther wordt dit beginsel toegepast op vier
opeenvolgende woorden waarvan de beginletters de lettercombinatie JHWH vormen.
In Es 5:4 is dat het geval en dat bovendien in een situatie waarin de
onzichtbare, maar niettemin sturende hand van Jahweh merkbaar is. De vier
letters verschijnen in die tekst op de Hebreeuwse wijze van rechts naar links,
dus יְהוָה in
het zinsdeel laat komen de koning en Haman
vandaag: יָבֹוא
הַמֶּלֶךְ
וְהָמָן
הַיֹּום
Volgens
de Joden is in de Thorah - in zijn breedste vorm, de Pentateuch, de eerste vijf
Boeken - het kernverhaal van het hele bijbelse
gebeuren terug te vinden. Of anders verwoord: In de Pentateuch liggen de
wortels [of: kiemen] van alle belangrijke Bijbelthema’s. In de Geschriften die
daarna volgen worden die thema’s uitgediept.
Wanneer
Gods 'plaatje' er zó uitziet - en wijzelf zijn er van overtuigd dat dit het
geval is - dan zou het, om maar een enkel voorbeeld te geven, voor joodse
Schriftkenners niet al te moeilijk moeten zijn om
(a) in Genesis 22 een verwijzing te zien
naar God, de Vader, die zijn Zoon werkelijk ten offer bracht [ zie: Abrahams
bestemming ]
(b)
aan de hand van Genesis 24 te onderscheiden dat die Zoon na die gebeurtenis een
huwelijk zou aangaan.
Zie
de Studie: Op weg naar de Bruiloft (1)
Genoemd
beginsel blijkt ook op te gaan in het geval van het boek Esther.
Dat
er in verband met zijn volk Israël een tijd zou komen dat hun God zich voor hen
zou verbergen, onthulde hij reeds aan zijn knecht
Mozes die toentertijd tussen Jahweh en Israël stond:
En ik zal voorzeker mijn aangezicht op
die dag
verbergen wegens alle slechtheid die zij bedreven
zullen hebben, omdat zij zich tot andere goden wendden… en op het einde der
dagen zal jullie beslist onheil overkomen omdat jullie zullen doen wat kwaad is
in de ogen van YHWH
(Dt
31:18, 29)
De
naam Esther [אסתר] is gerelateerd aan het werkwoord dat hier
is gebruikt om verbergen weer te
geven [סתר].
In
het verslag van Esther zien we in voorglimp die dreiging van onheil op de Joden
afkomen; ja, zelfs volledige uitroeiing. Als in de eindtijd derhalve
de dagen van Verdrukking, veroorzaakt door de tegenbeeldige Haman, de
Antichrist, niet zouden worden verkort,
zou zelfs in het geheel geen vlees gered worden. Maar ter wille van de uitverkorenen zullen die dagen
worden verkort.
Zie: Dn 12:1; Mt 24:15-22.
Ook
in het verhaal van Esther en Mordekai lijkt God afwezig te zijn, ogenschijnlijk
verborgen. Maar precies zoals zijn naam JHWH wel degelijk in het verslag
verschijnt, hoewel verborgen in een acrostichon, kan men God tegelijkertijd
aanwijzen als Degene die beslist alle gebeurtenissen 'stuurt'.
De
woorden van Dt 29:29 zijn daarom ook in het verhaal van Esther toepasselijk:
De verborgen dingen (נִּסְתָּרֹת nistharôth ) zijn voor YHWH, onze God, maar
de geopenbaarde dingen (נִּגְלֹת
niglôth) zijn voor ons en onze kinderen,
tot in eeuwigheid, om al de woorden van deze wet te doen.
Zolang God zich niet geheel verborg voor zijn
uitverkoren volk verheugden zij zich in de dingen die hun door Gods
woordvoerders, de profeten, werden geopenbaard:
God, die in de
oudheid veelvuldig en op veel manieren tot de vaders sprak in de profeten,
sprak op het laatst van deze dagen tot ons in [zijn] Zoon die hij tot erfgenaam van alle dingen
stelde; door wie hij ook de aeonen maakte.
(Hb 1:1-2)
Maar
omdat zij (als natie) die Zoon van God als hun Messias verwierpen en daarmee
ook de nieuwe dingen die God door hem openbaarde, raakte het joodse volk
vrijwel geheel in 'nistharôth'. Vanaf het jaar
70 AD, ná de tweede verwoesting van Jeruzalem en haar tempel, is dat steeds
meer evident geworden. Zoals door hun Messias was voorzegd werden zij naar alle
Heidenvolken verstrooid en leefden daar in een vorm van ballingschap welke ook
in het Estherverhaal bestaat (Lk 21:24).
Toentertijd,
in de vijfde eeuw v.Chr., leefden de Joden reeds
verspreid over de 127 rechtsgebieden waarover Xerxes 1 heerste (Es 1:1; 3:8).
Maar
ook toen reeds verkeerden zij meer in de
nistharôth-toestand dan in die van de niglôth.
Wat God deed wisten zij niet; dat was
voor hen verborgen.
Zo ook in de huidige ballingschap die
nu al meer dan 19 eeuwen voortduurt. In al die eeuwen gaan de Joden (als volk)
door deze wereld in een situatie van nistharôth. Het
Estherverhaal openbaart weliswaar datgene wat verborgen is, maar die openbaring
valt slechts hen ten deel die de diepere waarheden Gods zoeken in
geloofsverbondenheid met Messias Jezus.
Zie: De
verhevenheid van de Messias.
Opmerking 1: In de Eén Korinthebrief, hoofdstuk 2,
heeft de apostel Paulus die waarheid toegelicht; als volgt:
Wij spreken wijsheid onder de volmaakten, maar niet de wijsheid van
deze eeuw, noch van de heersers van deze eeuw die tenietgedaan worden. Maar wij
spreken Gods wijsheid in een geheimenis, die verborgen was, welke God vóór de
eeuwen voorbestemde tot onze heerlijkheid, welke niemand der heersers van deze
eeuw leerde kennen, want indien zij [ze] gekend hadden, zouden zij
de Heer der heerlijkheid niet aan een paal hebben gehangen. Maar zoals
geschreven staat
Wat geen oog zag en oren niet
hoorden
en in geen mensenhart
opkwam, de dingen die God bereidde voor hen die hem liefhebben (de vv 6 tm 9).
De gehele christelijke leer vertegenwoordigt
krachtens haar oorsprong Gods
wijsheid in een geheimenis, d.i. een verborgen
wijsheid die lange tijd alleen bij God bekend was, maar in de Eerste eeuw
geopenbaard werd aan hen die leden werden van de christelijke gemeente, Jezus’
Gemeentelichaam. God had ze namelijk voorbestemd tot hun heerlijkheid en
dat raadsbesluit had hij reeds bij zichzelf genomen
voordat er ooit sprake was van wereldtijdperken.
Die superieure wijsheid ontgaat de mensen
buiten de christelijke gemeente volkomen. En dat gold ook voor de machthebbers
in het Romeinse Rijk van die dagen: Bij de Joden hun religieuze elite -
waaronder de hogepriester en de leden van het Sanhedrin - en bij de Heidenen
Pilatus (namens Caesar) en Herodes. Ook zij waren, net als alle anderen,
volkomen blind voor de wijsheid van God die in de loopbaan van zijn Zoon op
aarde tot uitdrukking kwam. Omdat zij hem niet konden zien als de openbare
heraut [of: prediker] van Gods regeling voor verlossing en zij al helemaal
niet onderscheidden dat die verlossing in hem besloten lag, brachten zij
hem, de Heer der heerlijkheid, aan
een martelpaal ter dood.
En ook nu nog, na al de eeuwen die
verstreken zijn, heerst er onder hun hedendaagse tegenhangers absolute
blindheid voor de ware wijsheid Gods. Bijvoorbeeld bij de joodse rabbijnen, van
wie velen zeer onderlegd zijn in de Tenach, de boeken van het OT. Toch hebben
zij tot op heden de ware wijsheid niet verstaan. Waarom niet? Omdat zij de
sleutel tot begrip van het OT, gelegen in de persoon van hun eigen Messias, bij
voortduring hebben afgewezen; althans de meesten onder hen.
Paulus’ citaat - Wat
geen oog zag en oren niet hoorden – ontleende hij aan Jesaja
64:4 >> Ja,
van oudsher heeft men het niet gehoord noch vernomen, geen oog heeft gezien een
God buiten U, die optreedt ten behoeve van degene die hem blijft verwachten.
Jesaja tekende dit op binnen een context waarin wij
profetisch Israëls overlevenden van de aanstaande Grote Verdrukking horen
zeggen: Wij zijn lange tijd geworden als degenen
over wie u niet hebt geheerst, als degenen over wie uw naam niet was
uitgeroepen, profetisch doelend op de periode tussen de 69ste en
70ste jaarweek, de ‘eeuw’ van bijna
2000 jaar waarin de leden van Jezus’ Gemeentelichaam werden geroepen en Israël
aan de zijlijn stond, alsof zij als natie niet veel verschilde van de
Heidenvolken (Zie: Js 63:19). De
ontstellende betekenis daarvan is dat niets met succes kan worden ondernomen om
de sluier van de Joden als natie weg te nemen zo lang de
laatste Jaarweek niet is aangebroken!
Opmerking
2: Het getal 127 wordt teruggevonden in de getalswaarde van
het zinsdeel de roemrijke koning die we aantreffen in Ps 24:10 en van
toepassing is op YHWH der Legerscharen.
Vanzelfsprekend
is hij Koning der gehele aarde, en vanuit dat gezichtspunt duiden Xerxes’ 127
rechtsgebieden waarin - volgens Haman in Es 3:8 - het Joodse volk verstrooid en
afgezonderd leefde, in tegenbeeld waarschijnlijk op alle streken der aarde. In de vervulling van Dt 30:1-4 zijn de Israëlieten immers naar al
die gebieden verstrooid, maar zullen zij van daaruit in de Eindtijd ook weer
worden ‘bijeengebracht’. In Mt 24:31 kondigde Jezus zelf betekenisvol
aan dat dit zal plaats vinden met luid trompetgeschal [μετὰ σάλπιγγος μεγάλης].
Opmerking
3: De getalswaarde van Esther
[אסתר] bedraagt 661. Die GW wordt, uiteraard niet
toevallig, teruggevonden in de twee andere Bijbelboeken waarin de
huwelijksrelatie tussen Israël en haar God YHWH centraal staat, namelijk in שושנה [sjosjanah]
het Hebreeuwse woord voor lelie. In Hl 2:2 horen we haar Bruidegom-Herder over haar zeggen: Als
een lelie [sjosjanah] tussen
de doorns zo is mijn metgezellin onder de
dochters. In de Eindtijd van de 70ste Jaarweek zal het getrouwe
Joodse overblijfsel zich tussen doornig onkruid
bevinden, t.w. de grote meerderheid der Joden die hardnekkig weerstand blijft
bieden aan hun (ware) Messias Jezus.
In Hs
14:5 verzekert YHWH zijn Vrouwnatie: Ik zal voor
Israël zijn als de dauw. Het zal bloeien als een lelie [Sjosjanah] en zijn wortels uitslaan als de Libanon.
Overigens zien we die verfrissende dauw weer
terug in het Subliemste lied, want in Hl 5:2 zegt de Herder tegen haar, zijn
metgezellin:
Doe mij open, o mijn zuster, mijn metgezellin, mijn duif, mijn
onberispelijke! Want mijn hoofd is vol van dauw, mijn haarlokken van de druppels van de nacht.
Maar omgekeerd vinden we het
Hebreeuws voor lelie weer
terug in het Boek Esther, t.w. als שושנ
de
naam van de Burcht waarin Ahasveros, de koning woont: Shushan, of Sjoesjan, de
winterresidentie der Perzische koningen in het gewest Elam (Dn 8:2). Alleen de slot-ה ontbreekt, maar de
grondbetekenis duidt eveneens op een lelieachtige bloem.
Opmerking 4: Uit het Estherverhaal wordt op
vele manier helder dat Mordekai in tegenbeeld Messias Jezus vertegenwoordigt.
Mordekai is immers degene die Esther, zijn verwante, voortdurend aanstuurt, een
treffende afbeelding hoe in de Eindtijd Gods geest door Messias Jezus het
Estheroverblijfsel zal ‘aansturen’.
Maar ook Es 10:2-3 is helder. Zo
lezen we over de
grootheid, waartoe de koning Mordekai verheven had :
Want de Jood Mordekai was de eerste na koning Ahasveros; hij was in aanzien bij de Joden en bemind bij de
menigte van zijn broeders, want hij zocht het goede voor zijn volk en sprak tot
heil van al zijn volksgenoten.
Zoals Jozef – eveneens een prototype
van Messias Jezus – direct na Farao kwam, was iets soortgelijks aan de orde met
Mordekai. Vergelijk Gn 41:37-46 en Es 8:2.
Aangezien we vernemen dat
Mordekai na zijn moedig optreden geliefd werd bij zijn
Joodse broeders, concluderen we tevens dat de getrouwen onder het oude Gods
volk Jezus als hun Messias van harte zullen aanvaarden.
De GW van Mordekai is 274 en ook
via die invalshoek kan geconcludeerd worden dat hij Messias Jezus afbeeldt. In
het profetische verslag van de lijdende Messias lezen we in Js 53:9 over hem
>
En men stelde zijn graf bij de goddelozen; bij de rijke was hij in zijn dood, omdat hij
geen onrecht gedaan heeft en geen bedrog in zijn mond is geweest.
De GW van dit vers bedraagt
4-274.
Opmerking 5: Toen
koningin Vasjthi weigerde om aan het verzoek van de koning, haar echtgenoot, te
voldoen – om aan de volken
en de vorsten haar lieftalligheid te tonen – raadpleegde de koning de
zeven wijzen van zijn koninkrijk. Hun totale getalswaarde bedraagt 3934, t.w.
571 – 900 – 446 – 1210 – 300 – 351 – 156 (Es 1:11-15).
GW 3934 is de waarde van Js
22:22, waar aan Eljakim wordt toegezegd dat de sleutel van het Huis van David op zijn schouder zal worden
gelegd. Als Beheerder moest hij de ontrouwe Sebna vervangen. Vergelijk Es
8:1-2.
In
zijn boodschap aan de gemeente in Filadelfia – de zesde - maakt Jezus zich
echter bekend als de tegenbeeldige Eljakim die vervolgens als de Knecht van YHWH de beheerdersfunctie
delegeert aan het Joodse Overblijfsel dat met hem, de Koning, in het beheer deelt:
Wie is de getrouwe Beheerder, die van inzicht blijk geeft, welke de Heer over zijn
dienstpersoneel zal stellen om op tijd het graanrantsoen te geven? Gelukkig die
slaaf welke zijn Heer bij zijn komst aldus bezig zal vinden. Ik zeg jullie naar
waarheid: Over al zijn bezittingen zal hij hem stellen (Lk 12:42-44).
Zie: Openbaring
3:7-13 en De
Getrouwe Beheerder
Opmerking 6: De GW van Vasjthi, de aanvankelijke koninklijke gemalin van
Ahasveros, bedraagt 716 (ושתי), wat niet onverwacht correspondeert met de GW van de
Sjoelammieth, het meisje uit Sulem dat belijdt haar Herder-Heer toe te behoren,
in eigenlijke zin YHWH God. In Hl 1:6 zegt zij van zichzelf dat zij zwartachtig
is, GW 716 (שחרחר).
Aangezien
de koning van Vasjthi vroeg om haar
lieftalligheid aan de volken en de vorsten te tonen, was haar
weigering om aan dat verzoek te voldoen volkomen strijdig met Israëls
bestemming om in haar koninklijke rol tot een zegen voor de Heidenvolken te
worden.
Vergelijk:
Ezechiel, hoofdstuk
Zie ook:
Lo-Ammi en Lo-Ruchama en De huwelijksband hersteld.
Redding uit een zekere ondergang
Kennelijk
vanwege de eeuwenoude animositeit die er tussen de volken Amalek en Israël
bestond, wilde Haman voorgoed met Israël afrekenen door alle Joden om te
brengen, onder het voorwendsel dat zij de wetten van het Medo-Perzische Rijk
niet gehoorzaamden (Es
3:5-9).
Es 3:7, 13
luidt: In de
eerste maand, de maand Nisan, in het twaalfde jaar van koning Ahasveros,
wierp men in het bijzijn van Haman het Pur
– dat is het lot (Str 1486) – voor elke dag en
voor elke maand tot de twaalfde, de maand Adar… De brieven
werden door ijlboden verzonden naar alle gewesten van de koning, met het
bevel alle Joden weg te vagen, te doden en om te brengen, van jong tot
oud, met de kleine kinderen en de vrouwen, op één dag, de dertiende
van de twaalfde maand, dat is de maand Adar, en hun bezit te plunderen (Str 962).
Nu behoort
het Boek Esther tot Spaak 17 van het
Bijbelwiel,
t.w.:
פ (Boek 17) Esther – (Boek
39) Maleachi – (Boek 61) 2 Petrus
De 17e
letter van het Hebreeuwse alfabet (פ, Pee) is
in het Boek Esther prominent aanwezig in het woord Pur, meervoud Purim.
Nu zijn er
met elke ‘spaak’ in het Bijbelwiel betekenisvolle hoofdstukken verbonden in
andere Bijbelboeken die hetzelfde nummer hebben; in dit geval dus 17. Het
verwondert dan ook niet dat we in Jesaja 17, met name
de vv 12 tm 14, aanvullende gegevens ontvangen wat betreft de dreigende
situatie voor het Joodse volk in de Eindtijd:
Wee, de menigte המון van vele volken,
als het razen der zeeën razen zij יהמיון; en het bruisen van natiën als het bruisen
van machtige wateren. Natiën bruisen als het gebruis van veel wateren. Hij
bestraft het, en ze vluchten, ver weg; het wordt opgejaagd vóór de wind uit als
kaf op de bergen, vóór de wervelwind uit als werveldistels. Tegen de tijd van
de avond, zie, verschrikking! Voor de ochtend aanbreekt, is hij er niet
meer. Dit is het deel van hen die ons beroven, het lot
(Str
1486)
van hen die ons plunderen (Str 962).
De
Joden hebben eveneens vanouds verband gelegd tussen het Estherverhaal en dit
Schriftdeel in Jesaja
Met die actie, volledige uitroeiing van het joodse volk, werd Haman tot een
voorafbeelding van de Antichrist van de eindtijd, het Beest met zijn 10 horens
van de Openbaring die gedurende een heel korte tijd als een 8e Koning
wereldheerschappij zal uitoefenen. Onder zijn tirannieke terreur zullen de
Joden het opnieuw zwaar te verduren krijgen. Hun zal onder
meer onthoofding dreigen als zij zich niet bereid tonen het Beeld van het Beest
te aanbidden.
Vergelijk:
Openbaring, 7:13-14;
11:7-10;
13:1-7;
13:11-15;
17:9-14
en 20:4-6.
Op
grond van het Joods-christelijke Bijbelboek Openbaring 16:13-14 weten wij
[christenen] dat het Beest bovennatuurlijk, demonisch zal zijn:
En ik [Johannes] zag [in
visioenen]
uit de bek van de Draak en uit de bek van het Beest en uit de bek van de Valse
Profeet drie onreine geesten als kikvorsen. Want ze zijn geesten van demonen die tekenen verrichten, die uitgaan op de koningen der
gehele bewoonde aarde, om hen bijeen te brengen tot de oorlog van de Grote Dag
van God de Almachtige.
Het
Beest en de Valse Profeet blijken dus even demonisch te zijn als Satan zelf, de
Draak. De kikvorsachtige onreine geesten die uit de bekken van het trio te voorschijn
springen zijn immers niets anders dan demonengeesten. In
dat opzicht is er geen verschil tussen de Satan en het duo Beest / Valse
Profeet.
In
hun ballingschapsituatie vormt deze openbaring voor de Joden uiteraard
verborgen kennis. Hoe zouden zij die waarheid ook uit het Estherverhaal kunnen
afleiden? Zonder de Openbaring van Jezus Messias te aanvaarden en zich erdoor
te laten informeren, blijven zij in het duistere gebied van nistharôth.
Niettemin
verkondigt ook het Estherverhaal die waarheid over het Beest in zijn prototype
Haman, maar dan verborgen! Want zoals we allen weten werd Haman tenslotte opgehangen aan de executiepaal die hij voor
Mordekai had bestemd. Maar Haman had ook nog 10 zonen die, na gedood te zijn,
eveneens werden opgehangen (Es 7:9-10; 9:7-10;
9:13-14).
Maar wat voor nut heeft het dat die 10 zonen in het verhaal bij name worden
genoemd?
Ogenschijnlijk lijkt de vermelding van hun namen overbodig; geheel niet ter zake dienend. Maar daarvan is vanzelfsprekend bij God,
de Inspirator van het verhaal, geen sprake.
Integendeel! Juist daarin krijgen wij de conclusie bevestigd dat het Beest met
zijn 10 horens bovennatuurlijk en demonisch is. Hoe?
Aan de hand van hun getalswaarden:
Eerst natuurlijk Haman zelf.
Zoals we zagen wordt hij in het verslag aangeduid als
Haman zoon van Hammedatha de Agagiet.
De GW daarvan is 95 + 52 + 450 + 22 = totaal 619.
Vervolgens de 10 zonen.
In Es 9:7-9 worden
zij opgesomd:
Parsandatha
1035
Dalfon
+ 170
Aspatha
+ 542
Poratha
+ 687
Adalja
+ 46
Aridatha
+ 616
Parmastha
+ 1021
Arisai
+ 281
Aridi Opmerking: Brown-Driver-Briggs heeft ארידי GW 225.
Zo ook de gangbare versie JPS. Geen ארדי GW 215.
+
225
Waizatha
+ 424
Totaal 5047.
Gevoegd
bij de GW van Haman derhalve 5-666 (619 + 5047).
Dus exact de getalswaarde van het Beest, maar nu inclusief de bovennatuurlijke
waarde 5000.
Opmerking 1: Voor de betekenis van de GW 5000
zie de Studie:
Wat is de identiteit van de 24 Oudsten in de Openbaring? onder:
De gematria van de 24 priesterafdelingen en dan met name de
betekenis van de 5000 die door Jezus wonderbaarlijk werden gevoed.
Opmerking 2: Zoals algemeen bekend is, wordt in Op
13:18 het precedent gevonden voor de goddelijke goedkeuring van het fenomeen
Bijbelse gematria: Het Beest blijkt de GW 666 te hebben.
In de Studie Het Beest in de gematria wordt onder het kopje De
mens achter het getal 666 toegelicht dat Nimrod schuil
gaat (verborgen derhalve) achter die ‘mens’, maar dan wel in de
vergoddelijkte toestand van de Romeinse ‘god’ Saturnus.
Hislop heeft uitgelegd dat achter Nimrod dan
ook een ‘hidden god’ gevonden wordt, hetgeen blijkt
uit de GW van Saturnus volgens het schrift van de Chaldese mysteries >> סתור
En inderdaad, in die benaming wordt opnieuw
een verband aangetroffen met het werkwoord verbergen [סתר]
zoals ook met de naam Esther het
geval bleek te zijn .
En de ‘verborgen god’ Saturnus [S-Th-OE-R)
blijkt inderdaad te beantwoorden aan de GW 666, namelijk 60+400+6+200 = 666.
Opmerking 3: Met de
oorspronkelijke schrijfwijze van drie van Hamans zonen is iets bijzonders aan
de hand: één letter van hun namen is klein weergegeven, t.w.:
De ת bij Parsandatha (waarde 400); de ש bij Parmastha (waarde 300); en de ז bij Waizatha (waarde 7). Opgeteld: 707. Wat heeft Gods geest
daarmee te kennen willen geven?
In het Estherverhaal spelen
Hamans 10 zonen maar zijdelings een rol.
Zo is het ook gesteld met de 10 horens van het Beest. Maar in Openbaring 17:12-14 lezen we niettemin over
hen:
En de tien horens die je zag zijn tien koningen,
zij die nog geen koninkrijk ontvingen, maar zij zullen één uur macht als
koningen ontvangen met het Beest. Dezen hebben één gezindheid en hun kracht en
macht geven zij aan het Beest. Dezen zullen oorlog voeren met het Lam, en het
Lam zal hen overwinnen, omdat hij Heer der heren is en Koning der koningen; en
met hem de geroepenen en uitverkorenen en getrouwen.
De 10 horens van het Beest komen
overeen met de 10 tenen van de voeten van het reusachtig grote beeld dat Nebukadnezar
in een droom te zien kreeg; voeten die deels van ijzer deels van leem waren,
zinnebeeldig voor de demonen die zich vermengen met het zaad der
mensen
doordat zij hun geestelijke natuur combineren met de menselijke natuur
(materialisatie).
Zie Dn 2:42-44, waar de voeten
met de 10 tenen eveneens worden aangeduid als 'koningen': En in de dagen van die koningen zal de God des hemels een
koninkrijk oprichten.
De 10 horens vertegenwoordigen
daarom alle gewelddadige demonenmacht waarover het Beest kan beschikken.
Eensgezind maken de horens hun invloed ondergeschikt aan de ambities van het
Beest. Daarom mogen zij gedurende één uur als koningen gezag uitoefenen, samen met het
Beest. Op agressieve wijze zullen zij concurreren met de heerschappij van Jezus'
Messiasrijk en proberen de betekenis daarvan in de geest der mensen omlaag te
halen, precies zoals in de Messiaanse Psalm 2, de vv 1 en 2, al veel eerder
profetisch werd aangegeven:
Waarom zijn de Heidenen in tumult geraakt en
zinnen de volken op ijdelheid. De koningen der aarde stellen zich op en de
machthebbers beraadslagen tezamen tegen JHWH en tegen
zijn Messias.
Maar in zijn gramschap jegens hen stelt YHWH God zelf het volgende vast: Ikzelf heb mijn koning gezalfd [waarde 707], op Sion, mijn heilige berg (vers 6).
Overigens
wordt de waarde 707 ook aangetroffen in:
*
Gn 3:20 > Hierna
gaf Adam zijn
vrouw de naam Eva.
* Ex 16:29
> JHWH heeft jullie de
sabbat
gegeven.
* Hl 8:14 > Spoed je, mijn beminde, maak je als een gazelle of als een
hertejong op de balsembergen.
Tijdens
de 1000-jarige sabbat van het Messiasrijk zal er geen scheiding meer zijn
tussen YHWH God en zijn vrouwnatie Israël. Vergelijk Hl 2:17, waar nu nog,
tijdens de langdurige periode van Israëls verharding,
sprake is van de bergen der
scheiding; letterlijk de Bergen
van Bether.
Overigens
is het nog interessant om te memoreren dat Hl 8:14 het afsluitende vers is van
Boek 22 (Het
Subliemste Lied) en als GW 1-661 heeft; dus opnieuw een raakvlak met
Esther (661).
Maar GW
1-661 is tevens de waarde van Ml 4:5 > Zie,
ik zend jullie de profeet Elia, voordat de grote en geduchte dag van YHWH komt.
De komst
van Elia kreeg een voorlopige vervulling in Johannes (de Doper), de
priesterlijke zoon van Zacharias uit de 8e Afdeling (Abía), maar
direct na het Transfiguratievisioen (Mt 17:10-13) maakte Jezus de leerlingen
duidelijk dat de werkelijke vervulling van Ml 4:5 nog moest komen: Elia komt inderdaad en zal alle dingen herstellen.
Men
moet dan wel denken aan respectievelijk
Hn
1:6 >> de vraag van de leerlingen aan Jezus ten tijde van zijn hemelvaart: Heer, herstelt gij in deze tijd
het koninkrijk voor Israël? en
Hn 3:20-21
>> dat de hemel de Messias moet opnemen tot
tijden van herstel van alle dingen, waarover God bij monde van zijn heilige
profeten van oudsher sprak.
In de Tenach, het OT zoals de Joden die aanduiden, komen twee
Schriftplaatsen voor met de GW 5-666.
1.) Rc 2:12
En zij verlieten
YHWH, de God van hun vaderen, die hen uit Egypte geleid had. Zij liepen
achter andere goden aan, goden van de volken uit hun
omgeving; zij bogen zich voor hen neder en krenkten YHWH.
2.) Jr 25:26
Jeremia moest de beker met de wijn van Gods gramschap
aannemen en die te drinken geven aan alle volken tot wie YHWH hem zond: aan alle koningen van het Noorden, die nabij of veraf
zijn, de een na de ander; aan alle koninkrijken der aarde, die op de aardbodem
zijn, en de koning van
Sesak zal na hen drinken.
Sesak is cryptisch
voor Babel.
De demonen hebben altijd al de
heerschappij uitgeoefend over het Grote Babel dat na de Spraakverwarring ontstond.
Zij deden dat door de kopstukken binnen de georganiseerde religie aan hun
teugels te leiden.
Maar de demonische 8e koning zal in de Eindtijd die heerschappij rechtstreeks
voor zichzelf opeisen. Ook dat feit wordt ons bij voorbaat in de Openbaring van
Jezus Messias onthuld. Aan Openbaring 17:15-18 is het volgende stukje commentaar
ontleend:
Door de millennia heen
zijn de demonen de wereldheersers van deze duisternis geweest, waarbij zij
echter afhankelijk waren van de Hoer. Alleen door haar als hun werktuig konden
zij invloed uitoefenen op de politieke heerschappij over de aarde.
In de eindtijd begaat de Hoer de fatale fout te denken dat zij haar positie als
Gebiedster der koninkrijken kan voortzetten zoals zij altijd gewend was: óók de
8e Koning overheersen (Js 47:5, 7).
Maar dat collectief bestaat niet uit menselijke koningen, hoewel ze door
materialisatie dat wél lijken te zijn. De demonen willen zélf heersen, rechtstreeks en niet meer in afhankelijkheid van de Hoer.
Nog twee interessante details:
• De GW van Sesak is
620.
En laat dat nu ook precies de GW zijn van Hater van alle Joden (zoals
Haman was).
Maar de waarde 620 is ook de optelsom van Kusch (326) en Nimrod
(294), een duo dat de Antichrist voorschaduwde in zijn 2-ledige
gestalte: Het Beest en de Valse Profeet.
• Zoals we hierboven vaststelden bedraagt de getalswaarde van Haman zoon van Hammedatha de Agagiet 619.
Die
GW komt overeen met Vorst (van het) leger (van) YHWH in
Jozua 5:14-15.
En dat is slechts één voorbeeld waarin de tegenstelling verschijnt tussen de
ware Messias en de valse. Die tegenstelling stoelt op de eerste Bijbelse
profetie. Daarin werd immers voorzegd dat er een blijvende vijandschap zou
bestaan tussen de Vrouw (Israël) en
de Slang (Satan), en tussen hun respectievelijk 'zaad': Messias
Jezus [die een hielwond zou oplopen bij zijn offerandelijke dood] en zijn
tegenstanders, van wie uiteindelijk de Pseudomessias
van de Eindtijd de voornaamste zal zijn.
Die
tegenstelling kwam ook meteen tot uitdrukking in de GW 358. Zowel Masjiach als Slang (die van Gn 3:14-15) hebben die waarde.
Opmerking 4:
Het enige lid van Hamans gezin dat nog
vermeld moet worden is uiteraard diens vrouw Zeres, GW 507.
Uit Es 5:14 weten wij dat zij zich jegens Mordekai niet minder boosaardig opstelde dan haar
echtgenoot: Laat men een paal maken, vijftig el hoog.
Zeg dan morgenochtend tegen de koning dat men Mordekai daaraan dient op te
hangen. En dus liet Haman die paal oprichten.
Zeres paste duidelijk binnen de
Antichristelijke macht die er op gebrand is de gezegende invloed van de ware
Messias te niet te doen. En geen wonder ook want haar GW 507 is ook die van
Assyrië (Asjoer; אשור), in het Boek Jesaja de Messias
vijandelijke macht bij uitstek; aldaar aangeduid als
de Assyriër (Js
10:5).
Het
verband tussen Agag en Gog
De
laatste, boosaardige aanval op Gods volk Israël in de 70e Jaarweek onder
de leiding van bovennatuurlijke geestenkrachten, werd behalve in het boek
Esther - in de poging van Haman - ook nog in andere delen van de Tenach
profetisch afgebeeld.
Door
de dienst van zijn profeten liet YHWH reeds eerder aan
Israël weten dat er zoiets zou komen. Tot de mysterieuze figuur Gog moest
Ezechiël namens God aldus het woord richten:
Bent u het over wie Ik in vroeger tijd gesproken heb door de
dienst van mijn dienaren, de profeten van Israël, die in die tijd geprofeteerd
hebben, jarenlang, dat ik u over hen zou brengen?
YHWH liet die profeten dus voorzeggen dat hij Gog over hen
zou doen komen. En daarmee uiteraard over het volk van die profeten, de
natie Israël.
In dit verband kan gedacht worden aan profeten als Joël, Micha, Jesaja, Jeremia.
Bij hen zijn heel wat passages te vinden die in de zelfde richting gaan als
Ezechiël 38 en 39.
Weliswaar wordt de figuur Gog niet door hen genoemd, maar wel een macht die met
hem gelijkenis vertoont.
Bij verder onderzoek blijkt dat het steeds gaat om de 8e Koning, het Beest uit
de Openbaring, maar op andere manieren voorgesteld, bijvoorbeeld: de
Assyriër, vooral bij Jesaja, maar ook de koning van het Noorden
(bij Daniël). Vandaar dat er ook geregeld sprake is van een dreiging die komt
vanuit het Noorden, maar steeds is Israël doelwit.
Overigens kan bij dergelijke profetieën tevens sprake zijn van een tweede
(grotere) vervulling; bijvoorbeeld de
Assyriër (Sanherib) die tijdens de regering van Hizkia de stad Jeruzalem
met een grote legermacht bedreigde.
Wat
betreft de vroegere profeten die soortgelijke dingen profeteerden als Ezechiël,
kunnen we, om slechts een greep te doen, denken aan:
Joël 2:1-12, 20, 25; 3:1-2, 9-17.
Micha 4:11-12.
Habakuk 1:5 – 2:5; 3:12-16.
Zefanja 3:8.
Zacharia 12:1-9; 14:1-3.
Jesaja 10:5-23; 14:1-8, 12-14; 28:2, 14-24; 37:1-36.
Jeremia 1:13-14; 10:22-25; 47:2.
Maar
terugkomend op Gog in Ez 38 en 39, binnen Joodse kringen wordt die mysterieuze
figuur in verband gebracht met de Agag van het volk der Amalekieten. En ook het
Estherverhaal geeft daartoe aanleiding.
Haman was immers de zoon van
Hammedatha de Agagiet.
Agag was de koning van de Amalekieten ten tijde van Saul.
Saul had de opdracht van YHWH gekregen om vergelding te brengen over Amalek
(1Sm 15).
Haman was een Agagiet, of de Agag bij uitstek (in voorafbeelding).
Nu
is de GW van Agag 7, die van Gog 12, maar met het lidwoord de (GW 5)
wordt Agag dus 5 + 7 = eveneens 12 (als Gog dus).
Met Agag, alias Gog, is iets merkwaardigs aan de hand!
De eerste Agag die we in de Bijbel tegenkomen werd vermeld door Bileam toen hij
koning Balak van Moab liet weten dat Israël volgens YHWH gezegend moest worden:
5 Hoe goed zijn uw
tenten, o Jakob, uw woningen, o Israël!
6 Als valleien
breiden zij zich uit; als tuinen aan een rivier; als aloe's, die de HERE [YHWH] plantte; als
cederen aan het water.
7 Water
vloeie uit zijn emmers, en zijn zaad hebbe overvloedig water; ja, zijn koning
verheffe zich boven Agag, en zijn koninkrijk zij verheven.
(Nm 24)
In vers 7 zien we in het perspectief van de Eindtijd weer duidelijk de twee
zaden van Gn 3:15 tegenover elkaar. De ware Messias, Jezus, zal boven de
Agag van de laatste dagen verheven zijn. Hetzelfde geldt voor zijn koninkrijk,
het lang verbeide koninkrijk voor Israël
(Hn 1:6).
In vers 17 van Numeri 24 zien we die Messiaanse koning profetisch als de 'ster'
die zal opgaan uit Jakob, (de koninklijke scepter uit Israël):
Ik zie hem, maar niet nu; ik schouw hem, maar niet van
nabij; een ster gaat op uit
Jakob, een scepter rijst op uit Israël, en
verbrijzelt Moabs slapen, en verplettert alle zonen van Set [of: alle zonen van oorlogstumult].
De Agag van vers 7 duidt volgens sommigen op
een titel.
Het commentaar van Van Griethuijsen op vers 7 luidt dienaangaande:
Zoals de koningen van
de Egyptenaars met de naam van Farao werden aangeduid, zo werden die van de
Amelekieten met die van Agag genoemd.
Agag betekent, de vurige. Het
Arabische werkwoord, waarmee dit woord in verband staat, betekent branden.
Amalek is het volk, dat in bijzondere
mate tegen Israël, het volk van God, vijandig optreedt, en daarom is ook van
zijn koning sprake. Hiermee wordt dus voorspeld, dat alle heidenen te samen niets vermogen tegen Israël, omdat Israëls Koning
oneindig groter van macht is, dan de koningen van de heidenen. De Koning van
Israël, waarover Bileam hier spreekt, is ongetwijfeld God zelf, of de Messias, wiens regering in die van David en zijn opvolgers zal
afgebeeld worden.
Maar nu het merkwaardige: De Agag van Nm 24:7 is door de vertalers van de LXX
weergegeven met Gog! Evenals ook in de Samaritaanse Pentateuch.
In 1Sm 15 geeft echter ook de LXX Agag gewoon met Agag weer.
Adam Clarke gaf in zijn
Commentary het volgende over Gog in Nm 24:7 van de Septuagint te kennen: His king shall be higher than Agag - This
name is supposed to have been as common to all the Amalekitish kings as Pharaoh
was to those of
Saul, de zoon van Kis, werd de eerste koning over
Gods volk Israël omdat YHWH gehoor gaf aan een verzoek van Israëls oudsten,
gericht tot Samuël, om een koning over hen aan te stellen. Die mannen
vertrouwden niet langer op Gods vermogen om zijn volk te leiden en te
beschermen; zij wilden voortaan in Israël een situatie als die van de
Heidenvolken (1Sm
8:4-9).
In de vroege periode van zijn koningschap voerde
Saul met succes oorlog tegen de Ammonieten doordat Gods geest ten aanzien van
hem werkzaam was (1Sm 11). Maar al spoedig daarna, toen hij verwikkeld raakte
in oorlogen met de Filistijnen, ging Saul dwaas handelen; ook betoonde hij zich
ontrouw aan Gods gebod (1Sm 13 en 14).
Niettemin wenste God hem te gebruiken om een oude
rekening met het volk Amalek te vereffenen:
1
Toen zei Samuël tegen Saul: Mij heeft YHWH gezonden om u tot koning te zalven
over zijn volk, over Israël. Luister dan naar de stem van de woorden van YHWH.
2 Dit zegt YHWH der legerscharen:
Ik heb acht geslagen op wat Amalek Israël heeft aangedaan; hoe hij hem in de
weg trad, toen hij uit Egypte kwam.
3 Ga
nu heen, en versla Amalek en geef hem met al wat hij bezit prijs aan de
vernietiging. Spaar hem niet, maar breng hen ter dood, zowel man als vrouw,
zowel kind als zuigeling, zowel stier als schaap, zowel kameel als ezel.
7
Toen versloeg Saul Amalek, vanaf Havila tot in de richting van Sur, dat
tegenover Egypte ligt.
8
Agag, de koning van de Amalekieten, nam hij levend gevangen, maar al het volk
gaf hij prijs aan de vernietiging met de scherpte van het zwaard.
9 En
Saul en het volk spaarden Agag, het beste van het kleinvee en het rundvee en de
vette [dieren], de rammen en alles wat goed was. Dat wilden zij niet aan de
vernietiging prijsgeven. Maar alles wat waardeloos was en onbruikbaar gaven zij
aan de vernietiging prijs.
13
Toen kwam Samuël bij Saul, waarop Saul tegen hem zei: Wees gezegend door YHWH.
Ik heb het woord van YHWH ten uitvoer gebracht.
14
Maar Samuël zei: Wat is dit dan voor een geluid van schapen in mijn oren, en
een geluid van rundvee, dat ik hoor?
15 Hierop zei Saul: Van de
Amalekieten heeft men die meegebracht, want het volk spaarde het beste van het
kleinvee en het rundvee, om slachtoffers te brengen aan YHWH, uw God; maar het
overige hebben wij aan de vernietiging prijsgegeven.
22
Maar Samuël zei: Heeft YHWH evenveel behagen in brandoffers en slachtoffers als
in het gehoorzamen van de stem van YHWH? Zie! Gehoorzamen
is beter dan slachtoffer, aandacht schenken [beter] dan het vet van rammen.
23 …
Daar gij het woord van YHWH hebt verworpen, heeft hij
u als koning verworpen.
32 Toen zei Samuël: Breng Agag, de koning van de Amalekieten,
bij mij. Welgemoed ging Agag naar hem toe, en Agag zei: De bitterheid van de
dood is beslist geweken!
33 Maar Samuel zei: Zoals uw
zwaard vrouwen kinderloos maakte, zo zal onder de vrouwen uw moeder kinderloos
worden gemaakt. Toen hakte Samuel Agag in stukken, voor het aangezicht
van YHWH in Gilgal.
(1Sm
15)
Van
de Amalekieten is bekend dat zij een zeer goddeloos volk waren; bedrieglijk en
wreed. Hun religieuze praktijken waren moreel ontaard.
Bijgevolg
werden zij in de Schrift een prototype van de mens die beheerst wordt door het
vlees. God echter heeft voor het [verdorven] vlees slechts één vonnis: Breng
het ter dood.
In
zijn Brieven heeft de apostel Paulus dat beginsel vele malen beklemtoond.
Wij verwijzen de lezer ondermeer naar: Rm
8:13; Ef
5:3-6; Ks
3:5-6.
Aan
de Galaten schreef hij dat zij die van
Messias Jezus zijn, het vlees kruisigden, tezamen met
de hartstochten en de begeerten (Gl 5:24).
Maar
naast al hun morele slechtheid begingen de Amalekieten de lage daad de zonen
van Israël aan te vallen, nota bene degenen die in Egypte onder de hardvochtige
tirannie van Farao als slaven hadden gezwoegd. YHWH had hen echter uit die
slavernij bevrijd en was bezig hen naar het land te leiden waarvan hij aan
Abraham, Isaäk en Jakob beloofd had het aan hun zaad (nakomelingen) te zullen
geven (Gn 13:14-15; 28:10-13).
In
Exodus 17 lezen we over die laaghartige aanval en hoe YHWH voor zijn volk
streed:
Amalek kwam aanzetten om Israel in Refidim aan te vallen. Toen
zei Mozes tegen Jozua: 'Kies manschappen uit en trek morgen ten strijde tegen
Amalek. Zelf ga ik met de staf van God in mijn hand op de top van de heuvel
staan.' Jozua deed wat Mozes hem had opgedragen. Hij bond de strijd aan met
Amalek, terwijl Mozes, Aaron en Chur de top van de heuvel bestegen. En zolang
Mozes zijn armen opgeheven hield waren de Israëlieten aan de winnende hand.
Maar liet hij zijn armen zakken dan won Amalek. Tenslotte
werden Mozes' armen moe. Toen haalden ze een steen voor hem waar hij op ging
zitten. Aäron en Chur ondersteunden zijn armen, elk aan een kant. Zo bleven
zijn armen omhooggeheven, tot zonsondergang toe. En Jozua versloeg Amalek en
zijn leger met het zwaard. Daarop gaf YHWH aan Mozes de opdracht: 'Stel dit ter
gedachtenis op schrift en prent het Jozua in: Ik ga de herinnering aan Amalek van de aarde
wegvagen.' Toen bouwde Mozes een altaar en noemde
het YHWH-banier. Hij zei: 'De handen omhoog naar YHWHs troon. YHWH strijdt
tegen Amalek, alle geslachten door.'
(WV78)
In
zijn afscheidsrede tot Israël herinnerde Mozes het volk aan Amaleks vijandige
houding. Mettertijd, wanneer zij zich in het Land van
belofte gesetteld zouden hebben, moesten zij alle herinnering aan Amalek
uitwissen:
Gedenk wat Amalek bij uw uittocht uit Egypte u onderweg heeft
aangedaan: hoe hij u onderweg tegenkwam, op u, terwijl gij
afgemat en uitgeput waart, van achteren
aanviel, op al de vermoeiden in uw achterhoede, en God niet vreesde. Wanneer nu YHWH, uw God, in het land
dat hij u ten erfdeel geeft, om het in
bezit te nemen, u rust verschaft van al uw vijanden rondom, wis dan
de heugenis van Amalek onder den hemel uit; vergeet
het niet!
(Dt
25:17-19; LV)
Pas
zo’n 380 jaar later was het zo ver, nadat er een
koning in Israël was gaan regeren. Maar zoals we al zagen leverde Saul 'half
werk'.
Ongetwijfeld
heeft hij zich niet gerealiseerd hoe kwalijk die zaak was in Gods ogen. In
voorafbeelding had hij iets volledig moeten wegvagen! Met het oog op welke
tegenbeeldige situatie?
Antwoord:
De ontwikkeling in materieel opzicht welke een God vijandige wereld sinds de
Spraakverwarring hier op aarde onder demonische heerschappij heeft opgebouwd en
alsmaar verder uitgebreid totdat ze in de Eindtijd haar piek bereikt.
Maar
Saul aarzelde; hij tastte niet vastberaden door. Het ging hem aan het hart in te grijpen in de kracht van een ontwikkeling die de mens
steeds verder van de Allerhoogste verwijdert.
Zo ook de doorsnee mens; hij hangt aan die
ontwikkeling. Zodra het
eigen materiële bestaan wordt bedreigd, heeft men plotseling diverse redenen om
'Amalek te sparen'.
Zeker,
Saul gaf veel van Amalek aan de vernietiging prijs. Evenzo is de mens die de
noodzaak tot terugkeer naar God inziet, wel bereid om iets daarvoor op te
geven. Maar het "nuttige" van 'Amalek' wil hij gewoonlijk maar al te
graag 'sparen'. Het kan toch immers zonder gevaar gebruikt worden, is de
gedachte. In werkelijkheid denkt men er niet buiten te kunnen!
Van
deze hang aan de materiële 'vooruitgang' verschaft de Bijbel verschillende
voorbeelden:
-
Achan kon de buit van Jericho niet zomaar aan zich voorbij laten gaan.
-
Lots vrouw kon het materiële comfort van Sodom niet echt opgeven. Ze was er dermate aan gehecht dat ze aarzelde er afscheid van te
nemen, zelfs toen de ondergang ervan dreigend op haar afkwam.
Binnen een eindtijdsetting verwees Messias
Jezus naar dat voorval en waarschuwde zijn Joodse leerlingen met de woorden: Weest indachtig de vrouw van Lot.
De
leden van het Israël Gods worden er daarom in 1Jh 2:15-18 op gewezen om zich
van 'Amalek' te distantiëren:
Hebt de wereld niet lief, noch de dingen in de wereld. Indien
iemand de wereld liefheeft, is de liefde van de Vader niet in hem. Omdat al wat
in de wereld is: de begeerte van het vlees, en de begeerte der ogen en het
pronken met bezit, niet uit de Vader maar uit de wereld is. En de wereld is
bezig voorbij te gaan, óók haar begeerte, maar wie de wil van God doet blijft
tot in de eeuwigheid. Kinderen, het is [een] laatste uur; en
zoals gij hebt gehoord dat Antimessias komt, zijn ook
nu vele antimessiassen opgestaan, waaruit wij weten dat het [een] laatste uur is.
Vergelijk
ook de beginselen in Lv
27:28-29 en Lk
9:23-26.
En
neem ook nota van het bewijs dat Saul loog toen hij tegen Samuel zei: Wees gezegend door YHWH. Ik heb het woord van YHWH ten
uitvoer gebracht.
Dat
bewijs wordt in hoofdstuk 30 van 1Sm geleverd in verband met het drama bij
Ziklag. Maar terwijl David met de roversbende van de Amalekieten afrekende,
sneuvelde Saul in de strijd tegen de Filistijnen. En pikant detail: Saul werd
(definitief) ter dood gebracht door een Amalekiet, nota bene door een persoon
die door zijn ongehoorzaamheid niet ter dood was gebracht (2Sm 1:1-10).
De
moraal? Wanneer men het vlees niet in alle opzichten 'doodt' zal dat deel dat
jij 'spaart' tenslotte jou doden!
De
levenswil van de kracht der ontwikkeling blijkt dus bijzonder taai, hardnekkig
te zijn.
In
de Eindtijd van de (Joodse) ballingschap zal Agag in de persoon van Haman
opnieuw tegenover Benjamin komen te staan, namelijk Mordekai en zijn nicht
Hadassah (Esther) die hij als zijn eigen dochter beschouwde en opvoedde.
Evenals Saul stamden zij uit het geslacht van Kis (Es 2:5-7).
'Amalek'
kan alléén bestaan wanneer de mens hem die kans geeft, maar Mordekai is dat
niet van plan. Weliswaar volgt hij vanuit een werelds en puur menselijk
gezichtspunt een hopeloze, uitzichtloze weg, maar wél een weg die vanuit Gods
standpunt bezien de juiste is. Hij is een Jehudi, een ware Jood die de
besnijdenis van het hart heeft door geest:
Want niet hij is een Jood die het uiterlijk is, en niet dat is
besnijdenis wat uiterlijk, aan het vlees, geschiedt. Maar hij is een Jood die het in het verborgene is, en besnijdenis
is die van het hart, in geest, niet naar de letter; wiens lof niet uit mensen
is, maar uit God (Rm 2:28-29).
Zo’n Jehudi wordt in de Eindtijd aangehangen door tien mensen uit alle talen der Heidenvolken (Zc
8:23).
Vergelijk
Es 8:17
en Mt 25:34, 40 (Schapen
Bokken)
De
demonische Haman van de Eindtijd zal zich met aanwending van al de hem
toegestane macht verzetten tegen de beëindiging van de kracht der ontwikkeling.
De demonen ontlenen immers daaraan hun 'bestaansrecht'. Hij zal daarom in de 70e
Jaarweek, wanneer God zich op aarde weer exclusief bezig zal houden met zijn
uitverkoren volk, op vriendschappelijke wijze toenadering zoeken tot het
Saulgedeelte van dat volk. Daarbij zal hij, geslepen als hij is, verraderlijk
inspelen op hun tegenzin in Messias Jezus en hun hang naar verdere
ontwikkeling.
Vergelijk
Dn
9:27; Op
3:14-17 en Dn
8:9-10, 23-25; Op
12:4.
Opmerking: Gods oordeel over Amalek gaat feitelijk
nog verder terug in de geschiedenis dan ten tijde van de Exodus. Amalek was
immers een kleinzoon van Esau, de door-en-door vleselijke mens der
ontwikkeling.
Het is dus niet toevallig dat het tweede
Boek van Spaak 17, Maleachi, direct in de aanvang melding
maakt van Gods haat jegens Edom [Esau], daar aangeduid
als 'het
gebied der goddeloosheid en het volk waarop YHWH voor altijd verontwaardigd is':
Een godsspraak: Het woord van YHWH tot Israël door
de dienst van Maleachi: "Ik heb jullie lief", zegt YHWH. Maar jullie
zeggen: "Waaruit blijkt dat gij ons
liefhebt"? "Was Esau niet de broer van Jakob"? godsspraak van YHWH. "Toch had ik Jakob lief maar Esau haatte ik; en ik maakte zijn bergen tot een woestenij en
zijn erfdeel gaf ik prijs aan de jakhalzen der wildernis". Mocht Edom
zeggen: "Wij zijn verpletterd, maar wij zullen terugkeren en [de]
verwoeste plaatsen opbouwen", dan antwoordt YHWH der legerscharen:
"Zullen zij bouwen, zo zal ik omver halen". Men zal hen noemen 'het
gebied der goddeloosheid en het volk waarop YHWH voor altijd verontwaardigd is'
(Ml
1:1-4)
Zie: Jakob had ik lief maar Esau haatte ik (1),
waarin wordt aangetoond dat achter Edom veel meer schuil gaat dan het lot van
het letterlijke volk Edom, gezien de zeer krachtige
termen in de godsspraak waarmee YHWH Elohim zijn eeuwig oordeel over Esau
(Edom) bekendmaakte.
Maar
Hamans leven hangt aan een zijden draad, want in Mordekai (Messias Jezus) en
Hadassah (Esther), het ware Benjaminoverblijfsel van hersteld Israël dat
Messias Jezus aanhangt, is ook de kracht van de oorsprong, of beter: van
de terugkeer daarheen, aanwezig. In Jezus is de weg naar die terugkeer
immers geopend, zoals ook Petrus door de geest van inspiratie onderscheidde:
Door zijn striem[en] zijn jullie
genezen. Want jullie dwaalden als schapen, maar nu hebben jullie je
gekeerd naar de herder en opziener van jullie zielen.
(1Pt
2:24-25)
Mordekai
onderscheidt dat de kracht der ontwikkeling in Gods Voorzienigheid er slechts
tijdelijk is. Vanuit Gods visie van ongeëvenaarde wijsheid was ze noodzakelijk
om de mens de ervaring te laten opdoen dat hij niet succesvol zijn eigen weg
kan gaan. Zonder de sturing van God loopt hij volkomen vast. Hij moet daarom
leren, dikwijls door 'schade en schande' heen, dat vroeg of laat de weg tot
terugkeer naar God moet worden ingeslagen; dat die hele terugvoering naar de
oorsprong zich met de komst van de Messias heeft ingezet.
Hoe
komt Mordekai aan zijn inzicht? Het Estherverhaal licht ons daarover in:
Mordekai's
verblijf is bij de poort van de burcht Shushan. Hij ziet wat in- en uitgaat.
Hij kent de werking van deze wereld. Zelf neemt hij niet deel aan die wereld en
bijgevolg stoort hij Hamans zelfbeeld; hij vormt een ergernis voor de krachten
der ontwikkeling (Es
3:5).
Daarom
ziet ook de demonische 'Haman' in de 'Mordekai' figuur van de Eindtijd de grote
verhinderaar van de (verdere) ontwikkeling. Dus moet die gevaarlijke
tegenstander bestreden, ja, uitgeroeid worden. Hoe? Door een weergaloos Grote Verdrukking te ontketenen (Dn
12:1; Jr 30:7; Mt 24:21).
Maar
'Jakob' zal uit die tijd van benauwdheid worden gered, hoewel het voor de
Joodse heiligen zal betekenen de stuiptrekkende wereld der ontwikkeling te overwinnen, zoals ook hun Messias eens
deed (Jh 14:30; 16:33).
Onder het kopje Redding uit een zekere ondergang maakten we eerder melding van Spaak 17 waartoe het Boek Esther behoort, tezamen
met de Boeken Maleachi en Twee Petrus, t.w.:
פ
(Boek 17) Esther – (Boek 39) Maleachi – (Boek 61)
2 Petrus
De 17e letter van het Hebreeuwse alfabet (פ, Pee) is dan ook in het Boek Esther prominent aanwezig, onder
meer in het woord Pur, meervoud Purim.
Kenmerkend voor Spaak 17 is ook Jezus’ Paroesie (Grieks: παρουσια),
zijn tegenwoordigheid, een term die eveneens aanvangt met de letter Pee. In Twee Petrus maakt de apostel met nadruk melding
van Jezus’ paroesie wanneer hij zijn (Joodse) lezers attendeert op de
bijzondere ervaring die hijzelf, tezamen met de twee
andere prominente apostelen - Johannes en diens broer Jakobus - had tijdens het
Transfiguratievisioen. Maar omdat
er met elke ‘spaak’ in het Bijbelwiel betekenisvolle hoofdstukken verbonden
zijn in andere Bijbelboeken die hetzelfde nummer hebben (in dit geval dus 17)
verwondert het ons niet dat Mattheüs het verslag daarvan optekende in hoofdstuk 17 van zijn Evangelie.
Ook
Es 9:28-29 geeft aanleiding om zich te verbazen over de wonderlijke samenhang die in de drie Bijbelboeken
van Spaak 17 onmiskenbaar aanwezig is. Daar vernemen we immers dat Esther en
Mordekai een brief schrijven waarin de Joden nogmaals
wordt opgedragen om jaarlijks de viering van het Purim te onderhouden:
Deze dagen zouden herdacht en gevierd worden in elk geslacht, elke familie, elk gewest, en
elke stad, zodat deze Purimdagen niet uit het midden der Joden zouden
verdwijnen, noch hun gedachtenis zou ophouden bij hun nakomelingen. En Ester de koningin, dochter van Abichaïl, schreef samen met Mordekai, de Jood, met
alle nadruk om deze tweede brief over het Purimfeest zo krachtig mogelijk te maken.
De
verbanden met de twee andere Boeken zijn ook nu meer dan opvallend. Vergelijk:
Ml
3:16 >
Er werd een boek
ter gedachtenis voor zijn aangezicht geschreven, ten goede van hen
die YHWH vrezen en zijn naam achten.
Ml 4:4 >
Gedenkt de wet van Mozes, mijn
knecht, die Ik hem op Horeb geboden heb voor heel Israël, inzettingen en
verordeningen.
2Pt 1:12-15 >
Daarom zal ik er altijd op uit
zijn jullie aan deze dingen te herinneren, ofschoon
jullie ze weten en bevestigd zijn in de waarheid aanwezig [bij jullie]. Maar ik acht het mijn plicht, zolang ik in deze
tent ben, jullie door herinnering op te
wekken, wetend dat het afleggen van mijn tent vlug staat te gebeuren, zoals ook
onze Heer Jezus Messias mij duidelijk maakte. Ik zal mij echter beijveren, dat
jullie ook na mijn heengaan te allen tijde in staat zijn je deze dingen te binnen
te brengen.
2Pt
3:1-2 >
Dit [is], geliefden, al een tweede brief [die] ik jullie schrijf, waarin ik
door herinnering jullie helder denken opwek, om indachtig te zijn de
woorden, tevoren door de heilige profeten gesproken, en het gebod van jullie
apostelen [afkomstig] van de
Heer en Redder.
Conclusie: De drie Boeken van Spaak 17, alle sterk profetisch georiënteerd en
geheel gericht op de Eindtijd, verdienen voortdurend alle aandacht van hen die
gefocust willen blijven op Jezus’ paroesie, ergens te beginnen in de 70ste
Jaarweek voor Israël.
Andere
leerpunten
Hoe
bijzonder dat een nederige, jonge Joodse vrouw werd verheven tot niet minder
dan de positie van een koninklijke gemalin, een plaats direct aan de zijde van
de koning! Hoe zou die gedachte ooit in haar opgekomen kunnen zijn; zelf zocht
ze die plaats niet, ze werd ertoe geroepen:
Toen werd Esther naar
koning Ahasveros gebracht in zijn koninklijke huis, in de tiende maand, dat is
de maand Tebeth, in het zevende jaar van zijn regering. En de koning kreeg
Esther meer lief dan alle andere vrouwen, zodat zij meer gunst en liefde voor
zijn aangezicht verwierf dan alle andere maagden. En
hij zette haar de koninklijke hoofdtooi op het hoofd en verhief haar tot
koningin in de plaats van Vasjthi.
Esther,
een eenvoudige Joodse vrouw - in het koninkrijk Perzië een buitenlandse - wordt
geroepen tot de zijde van de koning als zijn gemalin en te delen in zijn
heerlijkheid, zijn rijkdom, zijn eer. Vergelijk 1Sm
2:8.
De GW van Es 2:16 is 6-397, waarbij de waarde 397 vanaf Ex 17:9 opvallend betrekking heeft op Jozua, in de LXX Ιησους (Jezus), en aldaar ook reeds in verband met Israëls strijd tegen de Amalekieten.
In zijn voorafbeelding van Gods Zoon stuurde Mordekai zijn nicht
voortdurend aan en daarin veranderde niets, ook niet nadat zij koningin was
geworden zoals uit het vervolg zal blijken. Evenzo zal in de Eindtijd Jezus’
aandacht voortdurend bij het Joodse Overblijfsel zijn en dat onder meer in de
wetenschap dat er ook dan een confrontatie zal komen met de Amalekitische
tegenstander.
Dat
in vers 17 nog met nadruk wordt vermeld dat de koning Esther verhief tot koningin in de plaats van Vasjthi, laat krachtig uitkomen dat in de Eindtijd een getrouw joods Overblijfsel de plaats zal innemen van Israël dat oorspronkelijk
wel als natie was geroepen om Elohims gemalin te zijn, maar dat als volk
geregeld ongehoorzaam was aan haar hemelse Heer en Echtgenoot, culminerend in
haar halsstarrige weigering om zijn Geliefde Zoon als hun Messias te
aanvaarden.
Toen
Esther tot de positie van de nieuwe koningin werd verheven, had dit
onmiddellijk een verlichtend effect voor het koninkrijk :
Toen richtte de koning een groot feestmaal aan
voor al zijn vorsten en dienaren, het feestmaal van Ester, terwijl hij aan
de gewesten vrijstelling van belasting gaf en geschenken uitdeelde, zoals men
dat van de koning verwachten mocht.
Op de helft van de Jaarweek gaat Israël een daarmee overeenkomende
verlichting ervaren. Hoe? Doordat het Nieuwe Verbond ten aanzien van Gods natie
in werking komt, op grond waarvan de daarmee samenhangende beloften, zoals
aangekondigd in Jr 31:31-34, tot realiteiten worden.
In Hb 8:8-12 vatten de auteurs van de Hebreeënbrief de inhoud van
dat Verbond, met de LXX als achtergrond, als volgt samen:
Zie, er komen dagen, zegt de Heer, en ik zal met
het Huis van Israël en met het Huis van Juda een nieuw verbond tot stand
brengen; niet overeenkomstig het verbond dat ik met
hun vaders maakte ten dage dat ik hun hand vatte om hen uit [het] land Egypte te
leiden, want zij bleven niet in mijn verbond en ik bekommerde mij niet om hen,
zegt de Heer.
Want dit is het verbond dat ik zal aangaan met het
huis van Israël na die dagen, zegt de Heer: Ik zal mijn wetten in hun verstand
geven en ze op hun harten schrijven; en ik zal hun tot God zijn
en zij zullen mij tot volk zijn.
En zij zullen geenszins
leren ieder zijn burger en ieder zijn broeder, zeggend: 'Ken de Heer', want zij
allen zullen mij kennen, van geringste tot grootste van hen. Want ik zal genadig zijn ten
aanzien van hun ongerechtigheden en hun zonden zal ik geenszins meer gedenken.
Zie: Binnen
het Nieuwe Verbond (8:1-13), opdat elke rechtgeaarde Jood zich kan vergewissen waarom dat
Nieuwe Verbond zo’n buitengewoon grote kracht heeft om
zonden blijvend te vergeven.
In
zijn Brief aan de Romeinen verwees Paulus eveneens naar de reddende kracht van
dat Verbond door te wijzen op de profetische uitspraken in Js 59:20-21 en Js
27:9.
Zie:
Romeinen
11, met het commentaar op Rm 11:26-27 > De Verlosser
zal uit Sion komen, hij zal goddeloosheden van Jakob afwenden.
En dit zal voor hen mijn verbond zijn, wanneer ik hun zonden zal hebben
weggenomen.
Op de helft van de Week, wanneer bij het in werking komen van het
Nieuwe Verbond voor Israël verlichting komt – waarmee zich voor dat oude
Godsvolk tevens grootse perspectieven aandienen onder het Messiasrijk - wordt
ook de invloed van kwade tegenkrachten onmiddellijk merkbaar:
Toen nu voor de
tweede maal maagden bijeengebracht werden en Mordekai in de poort van de koning
zat – Ester had haar afkomst en haar volk niet bekendgemaakt, zoals Mordekai
haar geboden had; want Ester bleef naar het woord van Mordekai handelen, zoals
toen zij bij hem opgevoed werd – in die dagen dan, toen Mordekai in de poort
van de koning zat, werden Bigtan en Teres, twee hovelingen van de koning,
behorende tot de dorpelwachters, zeer verbitterd en zij trachtten aan koning
Ahasveros de hand te slaan. Mordekai kwam dit echter te weten en hij
vertelde het aan koningin Ester en Ester zei het de koning
namens Mordekai. De zaak werd toen onderzocht en juist bevonden, en die
twee werden op een paal gespietst. En het werd in de kronieken opgeschreven in
tegenwoordigheid van de koning (nbg).
De
twee gebeurtenissen schijnen een verband met elkaar te hebben gehad. Bigtan en
Teras waren kennelijk in een complot verwikkeld om Xerxes te doden, en het
duistere toen nu voor de tweede maal maagden bijeengebracht
werden - dat
overigens niet in de LXX wordt aangetroffen – lijkt immers in die context
gelezen te moeten worden. Bij een succesvolle ‘coup’ was het maar de vraag hoe
het Esther in haar nieuwe koninklijke positie zou vergaan.
Arno C. Gaebelein (1861
-1942) heeft dit moeilijke deel aldus becommentarieerd:
The opening words
of verse 19 have been pronounced obscure by critics. "And
when the virgins were gathered together the second
time."
Jewish expositors
have explained this as meaning a conspiracy, that the enemies
of the new queen had collected more virgins so that in
some way Esther might be
eclipsed and placed into the background.
It is claimed by
others that the words "the second time" should be omitted from the
text as there is some doubt about them. If this is done the statement would
then refer to the gathering of the virgins mentioned in the eighth verse of the
chapter. But the suggestion that the second gathering was an
act of conspiracy might
be the true meaning; it would show the purpose of the
unseen enemy and it
also explains the watchfulness of Mordecai. He sat at the
king's gate.
It was according
to oriental custom a place of public resort, where news
was heard and conversation with friends and others were
carried on.
Dat er zich voor het Messiasrijk, direct bij
zijn geboorte, grote gevaren zullen aandienen – met een regelrecht effect op
het voortbestaan van het Estheroverblijfsel - zou later ook in Op 12:4
geschilderd worden: En de Draak staat voor de
Vrouw [Vrouwe Sion]
die op het punt van baren is, om zodra zij baart haar kind [het
Messiasrijk] te verslinden.
Het is niet ondenkbaar dat in het tegenbeeld de
Joodse vijanden van Gods Zoon - zij die tot het einde zullen ontkennen dat hij
de Messias van God is – pogingen zullen ondernemen om de invloed van een getrouw
Overblijfsel geheel te niet te doen. Precies zoals in Op
11:7-10 bij voorbaat in sterk
sprekende beelden werd getoond.
Zie ook: Openbaring
12 met commentaar.
Dat het gevaarlijke incident in de koninklijke
kronieken werd opgetekend, bleek al vlug van groot belang te zijn. Esther had
namelijk bij haar eerste feestmaal dat zij voor de koning en Haman had
aangerecht, om een dag uitstel verzocht alvorens haar verzoek aan de koning
kenbaar te maken:
Mijn verzoek en wens is: Indien
ik de genegenheid van de koning gewonnen heb en het de koning behaagt mijn
verzoek toe te staan en mijn wens in te willigen, dan moge de koning met Haman
komen tot het feestmaal dat ik voor hen aanrichten wil; dan zal ik morgen doen,
zoals de koning zegt (Es 5:7-8).
Achter Esthers verzoek tot uitstel ging
ongetwijfeld door God ingegeven psychologie schuil. De
koning moest de feiten grondig leren kennen en geen besluiten nemen die door de
emoties van het ogenblik werden ingegeven. Hij moest er, om zo te zeggen “een
nacht over slapen”, zich daarbij het hoofd brekend over het toch wel vreemde
verzoek van zijn gemalin. Waarom eigenlijk was zij er niet meteen mee voor de
dag gekomen. Wat had zij met de hele zaak voor ogen? Welnu, kennelijk precies
zulke overwegingen hielden de koning uit zijn slaap:
In diezelfde nacht was de slaap van
de koning geweken. Toen beval hij het gedenkboek, de kronieken, te brengen, en
zij werden de koning voorgelezen. En toen men
geschreven vond wat Mordekai aan het licht had gebracht over Bigtan en Teres,
twee hovelingen van de koning, die tot de dorpelwachters behoorden, dat zij
getracht hadden de hand aan koning Ahasveros te slaan, zei de koning:
Welke eer en onderscheiding is daarvoor aan Mordekai bewezen? En de
dienstdoende hovelingen van de koning antwoordden: Hem is niets bewezen (6:1-3).
Eerst nu kwam de koning tot het diepe besef dat hij
veel aan Mordekai te danken had; ja, heel veel, in werkelijkheid had hij het
aan deze nederige man te danken dat hij nog leefde en koninklijke macht kon
uitoefenen over zijn onderdanen in al de 127 gewesten van zijn Rijk!
De Koning der eeuwen, YHWH God, daarentegen is zich wél degelijk bewust van de grote
verdienste van zijn Zoon, hier Mordekai’s tegenbeeld (1Tm 1:17). Slechts door
diens offer van de eigen ziel is het voortbestaan van menselijk leven op aarde
gewaarborgd. Zonder hem zou de Adamitische mensheid totaal geen toekomst hebben
gehad (Mt 20:28).
Weer niet toevallig dat we juist in het Transfiguratievisioen de stem van de Vader uit de
hemel horen zeggen: Deze is mijn Zoon, de Geliefde, in wie ik behagen had (Mt 17:5)
Maar ook Ahasveros weet nu wat hem te doen staat:
Toen zei de koning: Wie is er in de voorhof?
Haman nu was juist in de buitenste voorhof van het koninklijk paleis gekomen om
de koning te zeggen dat hij Mordekai zou spietsen op de paal die hij voor hem
had opgericht. En de hovelingen van de koning zeiden tot hem: Zie, Haman
staat in de voorhof. Toen zei de koning: Laat hem
binnenkomen. Toen Haman was binnengekomen, zei de koning tot hem: Wat zal men de man doen, aan wie de koning eer wil bewijzen?
Haman dacht bij zichzelf: Aan wie anders zou de koning groter
eer willen bewijzen dan aan mij? Daarom zei Haman tot de
koning: De man, aan wie de koning eer wil bewijzen
– laat men een koninklijk kleed brengen dat de koning zelf draagt, en een
paard, waarop de koning zelf rijdt, waarvan de kop met een koninklijke kroon
versierd is. En laat men dat kleed en dat paard ter hand stellen
aan één van de vorsten des konings, de edelen, en laat men de man aan wie de koning eer wil bewijzen, dat kleed aantrekken en men doe hem op dat paard rijden over
het plein der stad en laat men vóór hem uitroepen: Zó wordt gedaan aan de man aan wie de koning eer wil bewijzen! Toen zei de koning tot Haman: Haast u, haal dat kleed en
dat paard, zoals gij gesproken hebt, en doe zo aan de
Jood Mordekai, die in de poort van de koning zit. Laat niets na van
alles wat gij gesproken hebt. Toen nam Haman dat
kleed en dat paard en hij bekleedde Mordekai en deed hem rijden over het plein
van de stad en hij riep vóór hem uit: Zó wordt gedaan aan de man
aan wie de koning eer
wil bewijzen! Daarna keerde
Mordekai terug naar de poort van de koning, maar Haman haastte zich
naar zijn huis, treurig, het hoofd omhuld (6:4-12).
De GW van het zinsdeel Wat
zal men de man doen in wiens eer de koning een welbehagen heeft bedraagt 2256, wat ook de waarde is van 2Sm 7:18,
waar we David – eveneens een type van de Messiaanse koning - tot YHWH horen
zeggen: Wie
ben ik Heer YHWH en wat is mijn Huis dat u mij tot hiertoe gebracht hebt, zijn reactie op Gods toezegging aan hem dat zijn
Huis en zijn Koninkrijk bestendig zou zijn en dat zijn troon zou vaststaan voor
altijd (2Sm 7:16).
In een eigen waan die geen grenzen kende was Haman
er echter zeker van dat de koning hem op het oog had. Het valt dan ook op dat
hij het woord de
man in wiens eer de koning een welbehagen heeft tot driemaal toe tegenover de koning herhaalt. Tot zijn verdriet en schande moest hij het evenwel nog vaker uitroepen toen hij het koninklijke paard
met Mordekai in het zadel over het stadsplein rondvoerde. Hij die zelf de
koninklijke positie ambieerde was in een vrije val terecht gekomen. Niettemin
was hij tot elke daad bereid, hoe vernederend en verachtelijk ook voor hemzelf, om toch maar het leven te behouden. En dat doet
denken aan wat Jakobus schreef: Jij gelooft dat God één is? Daar doe je
goed aan; óók de demonen geloven en zij sidderen (Jk 2:19).
Opmerking: Het complot dat Bigtan en Teras hadden gesmeed om Xerxes te doden werd dus door
Mordekai’s tussenkomst verijdeld. In tegenbeeldige zin is het uiteraard
onmogelijk dat ook maar iemand YHWH God, de Koning der eeuwigheid, zou kunnen
ombrengen.
Wat voor mensen als mogelijkheid wel overblijft is door een vorm van afgodendienst de heerlijkheid
van de onverderfelijke God in te ruilen voor een beeld dat lijkt op een
verderfelijk mens, op vogels en op viervoetige en kruipende dieren, zoals Paulus optekende in Rm 1:23.
In Israëls Thorah werd in Dt 13 gewaarschuwd dat
een Israëliet die zich voor een profeet uitgaf maar die opriep tot een
dergelijke afgodische daad de dood verdiende:
Als in uw midden een profeet opstaat
of iemand die dromen heeft, en u een teken of wonder geeft,
en dat teken of dat wonder waarvan hij tot u gesproken had, komt en hij zegt: Laten we achter andere goden aan gaan, die u niet kent, en laten we
die dienen, luister dan niet naar de woorden van die profeet of
naar hem die die dromen heeft! Want YHWH, uw God, stelt u dan op de
proef om te weten of u YHWH, uw God, liefhebt met heel uw hart en met heel uw
ziel. Achter YHWH, uw God, moet u aan gaan, hem moet u
vrezen, zijn geboden moet u in acht nemen en zijn stem gehoorzamen; hem
moet u dienen en u aan hem vasthouden. En die profeet of hij
die die dromen heeft, moet gedood worden, omdat hij heeft opgeroepen
afvallig te worden aan YHWH, uw God, die u uit het land Egypte heeft geleid en
u uit het slavenhuis verlost heeft; en omdat hij
u wilde afbrengen van de weg die YHWH, uw God, u geboden heeft daarop
te gaan. Zo moet u het kwaad uit uw midden
wegdoen.
(HSV;
aangepast)
Nu is GW van Bigtan en Teres tezamen 1361, en dat blijkt ook de GW te zijn van het eerste
vers van Rechters, hoofdstuk 17 (subcycle van Spaak 17(!), waarin de
afvalligheid van de stam Dan wordt verhaald in verband met de afgodendienst die
door de Efraïmiet Micha op gang was gebracht.
Hij liet namelijk een
gesneden beeld en een gegoten beeld maken dat daarna in zijn
huis kwam te staan, een “godenhuis” . Ook machtigde hij één van zijn zonen om
als priester voor hem op te treden. Hoewel dit ogenschijnlijk tot eer van YHWH
God werd gedaan, vormde die handelwijze een overtreding van het gebod inzake afgoderij (Ex 20:4-6) en werd er voorbijgegaan aan
Gods tabernakel en zijn priesterschap.
Zo zal eveneens in de 70ste Week van
Israël een op ongekend grote schaal beoefende afgodendienst op gang komen door
de aanbidding van het Beest en zijn Beeld, de Antichristelijke macht van de
Eindtijd (Openbaring 13).
Saillant
detail: Algemeen wordt verondersteld dat Israëls Pseudomessias uit de stam Dan
zal voortspruiten: Dan is een leeuwenwelp die uit Basan te
voorschijn springt. Geheel in strijd
derhalve met Jakobs voorzegging over de stam Juda.
Vergelijk Gn 49:9 met Dt 33:22.
Aangezien de vervulling van het Estherverhaal voor
Gods volk Israël komt in de 70ste Week, mag men verwachten dat vanaf
Jezus’ paroesie - wanneer hij bij de Wegrukking (Opname) zijn
Gemeentelichaam tot zich roept in de hemel - ook die hemelse leden van het
Israël Gods betrokken zullen worden bij de gang van zaken die tot de redding
van het Esther-overblijfsel zal leiden.
En bij verdere bestudering van de feiten blijkt dat
ook inderdaad het geval te zijn.
Met name
komen dan de twee hovelingen in beeld die Mordekai in staat stelden om met
Esther in contact te blijven nadat deze permanent haar verblijf in het huis van
de koning had gekregen, t.w. Hegai en Hathach. Via hen kon Mordekai toezicht
houden op zijn nicht zodat zij niet vervreemd raakte van haar eigen volk en
zich bewust zou blijven van de missie welke haar volk van Godswege binnen de
Heidenwereld moest volbrengen.
Aangezien Esther onmiddellijk gunst vond bij Hegai
spande deze zich bijzonder voor haar in om een succesvolle entree bij de koning
te maken.
En in een tweede fase - toen Hamans complot tot
uitroeiing van de Joden bij Mordekai bekend was geworden - was het Hathach van wie
Mordekai zich vervolgens kon bedienen om Esther toch vooral op het hart te
drukken bij de koning als pleitbezorger voor haar volk op te treden.
De GW van Hegai is 9 en die van Hathach 425; bij
elkaar dus 434.
In Spaak 4 van het Bijbelwiel, t.w. de Boeken (4) Numeri, (26) Ezechiël en
(48) Galaten, is de vierde letter dalet (ד) prominent aanwezig in het woord deur (דלת) dat bovendien de GW 434 heeft.
Hierboven gaven we al aan dat met elke ‘spaak’
in het Bijbelwiel betekenisvolle hoofdstukken verbonden zijn in andere
Bijbelboeken die hetzelfde nummer hebben. In dit geval dus 4, en die
omstandigheid brengt ons onmiddellijk naar het openingstafereel van Openbaring
4 >> Een deur geopend in de hemel.
De ziener,
Johannes, vertelt ons erover:
Na deze dingen zag ik, en zie een deur die geopend was in de
hemel; en
de eerste stem die ik als een trompet met mij had horen spreken, zei: Stijg op
hierheen, en ik zal je de dingen tonen die na deze dingen moeten geschieden
Wanneer Johannes gehoor geeft aan die oproep treedt
hij als het ware een paleisachtig heiligdom binnen en krijgt hij het visionaire
tafereel te zien van God zelf, gezeten op diens troon en daaromheen gegroepeerd
de christelijke Gemeente onder het zinnebeeld van de 24 Oudsten. Zoals Johannes
ook verder verhaalt:
Onmiddellijk geraakte ik in geest; en zie een troon rustte in de
hemel, en op de troon [iemand] zittend… En rondom de troon
vierentwintig tronen, en op de tronen zittend vierentwintig Oudsten gekleed in
witte bovenklederen, en op hun hoofden gouden kronen.
In het tweede Boek van Spaak 4, Ezechiël
dus, treffen we in Ez 28:2 de uitdrukking zetel van God
aan, overeenkomend met troon van God; Hebreeuws: מושב אלהים, GW 348 + 86
= 434, en vergelijkbaar met Ps 29:10 >> YHWH zittend als koning, eveneens GW 434.
De uitoefening van het priesterschap door de 24
Oudsten wordt in Ez 46:20 eveneens in verband gebracht met de GW 434, namelijk
in de uitdrukking te heiligen (het volk),
in gedachte overeenkomend met Ez
44:19, dat overigens op zich de betekenisvolle GW heeft van 2595, overeenkomend
met het aantal te verwachten dagen van de laatste (70ste) Jaarweek.
Maar uit Op 5:8 weten we ook rechtstreeks dat
de groep van 24 Oudsten in de 70ste Week het Overblijfsel van de
Joodse ‘heiligen’ zullen dienen, onder meer doordat zij hun gebeden in de vorm
van reukwerk voor Gods troon zullen brengen: En de vierentwintig Oudsten vielen neer vóór
het Lam, een ieder in het bezit van een harp en gouden schalen vol zijnde van
reukwerk, welke zijn de gebeden van de heiligen.
-.-.-.-